هوای دنا

مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

جـــغد پیری جـــا گرفتــه روی بــام خـانه‌ام

هـوی و هو در شب نهاده بر سر ویرانـه‌ام

بــوم شوم انــگار می خـواند نمی بیند دگـر

رنگ و بـــوی شادمانی خــانه و کاشانـه‌ام

روی دوش بـاد پائیزی به هر سو می رود

تـار و پــود آشیان و شاخ و بـــرگ لانه‌ام

شانه‌هایم زخــم دارد ، انـــدکی آهسته نــه

کـــوه انــــدوه زمـانه سر به روی شانه‌ام

خشک سال مهربانی کشت جانم را بسوخت

بـرنمی‌خـیزد نــم بــاران از ایــن سامانه‌ام

جنــگلم افسرده و در لابـــه‌لای سبزه‌هــا

در سحرگاهـــــان نمی رقصد پـر پروانه‌ام

جـان شیرینم به حسرت از کنارت می روم

روزگـــاری تا بـــــگوید بیستون افسانه‌ام

سهره می خــواند غمانه بر فراز شاخسار

میـــــل کهسار دنـــــا دارد دل دـــیوانه‌ام