کویر

مسعود رضایی بیاره

کویر

شمع دل می سوزد و عمرم به پـایان مـی رود

قطــره قطــره اشکم از بـالا به دامــان می رود

خـــاک تب دار کـــویرم ، ابــر کـز مـن بــگذرد

رگ بـه رگ تـا استخوانم بـوی بـاران می رود

بخت ما سر بر نمی دارد دمی از خواب خوش

سر ز خواب خوش که بردارد شتابان می رود

واژگـــون آلالـــه‌ای هستم کـه از نــازک دلــی

بــا نسیم انـــــدکی سر در گـریبان مـــی رود

عمر مـــا را فرصت دیـــدار فــروردیـن نبـود

برف انـــدک مایــــه هنــگام زمستان می رود

تیر خـــورده کبـــک دل بـالای کهسار دنـــا

مـی تپد بر دامنـــه اُفتــان و خیزان می رود